به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، این تکنیک مشابه تکنیک هایی است که پیش از این برای بافت های دیگر مانند غضروف مورد استفاده قرار گرفته بود اما تاکنون در مورد استخوان مورد استفاده قرار نگرفته بود.

این تکنیک دست محققین را در مورد مطالعه فرایندهای ترمیمی باز نگه می دارد برای مثال، آن ها می توانند ترمیم را به درون پریستئوم متمرکز کنند.

پلیمر مورد استفاده در این مطالعه هیدروژل نام دارد که قابلیت جذب آب برای زنده نگه داشتن سلول های بنیادی را دارد. این هیدروژل ها که به نوعی بافت طبیعی بدن را تقلید می کنند به نحوی طراحی شده اند که دارای ویژگی های کلیدی برای حمایت فرایند ترمیم هستند: این پلیمرها پیش از آن که بوسیله سیستم ایمنی بدن رد شوند تجزیه شده و از بین میروند ولی در عین حال حمایت فیزیکی لازم را نیز انجام می دهند.

در حال حاضر از سلول های بنیادی به صورت خالص برای تزریق به محل آسیب استخوانی استفاده می شود. این محققین معتقدند که این هیدروژل ها این امکان را فراهم می آورند که این سلول های بنیادی کاری را که شروع کرده اند(ترمیم) به پایان برسانند.

این محققینن سلول های بنیادی را به سطح گرافت های استخوانی موشی پیوند زدند و رفتار آن ها را هم در حالت in vivo و هم in vitro مورد بررسی قرار دادند. آن ها در ابتدا همه سلول های زنده را از  اجزای استخوانی اهدا شده برداشتند تا نشان دهند اگر ترمیمی هم اتفاق می افتد به وسیله سلول های بنیادی است.

به منظور ردیابی این فرایند محققین سلول های بنیادی را با ژن هایی که ایجاد سیگنال فلورسنس می کردند مدیفه کردند. سپس مواد استخوانی با هیدروژل ها پوشیده شدند که شامل این سلول های بنیادی نشان دار نیز بود. این ترکیب به محل ضایعه استخوانی در موش پیوند شد.

در این زمان محققین شروع به مونیتور کردن فرایند ترمیم با توجه به ویژگی فلورسنسی سلول های بنیادی کردند و در صدد بودند  ببینند که آیا دینامیک بودن محیط in vivo(آنزیم ها و جریان خون) می تواند منجر به از دست رفتن سلول های بنیادی در مقایسه با شرایط in vitro شود.

 آن ها دریافتند که هیچ تفاوت معناداری بین غلظت های سلول های بنیادی در نمونه های مختلف( با توجه به دینامیک بودن محیط in vivo و قابلیت مهاجرتی سلول ها) وجود ندارد. این بدین معنی است که همه سلول های بنیادی در مکان آسیب باقی می مانند و وظیفه خود مبنی بر اتمام فرایند ترمیم و تولید بافت استخوانی جدید را به خوبی انجام می دهند.

فرایند ترمیم در بافت های مختلف با سرعت های متفاوتی صورت می گیرد، به همین دلیل لازم است که مدت زمانی که هیدروژل قرار است در بافت بماند و ترمیم را حمایت کند کنترل کنیم که این ویژگی معمولا با دستکاری به وسیله افزودن گروه های اتمی مختلف صورت می گیرد.

پایان مطلب/