به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، هورمون اکسی توسین در تغذیه مادری، رفتار اجتماعی، تولد نوزاد و جنسیت تاثیرگذار است. این مطالعه اکسی توسین را به عنوان آخرین هدف دارویی برای تحلیل رفتن عضلانی وابسته به سن یا سارکوپنیا معرفی می کند. اکسی توسین اولین مولکول ضد پیری شناخته شده است که استفاده بالینی از آن ، به وسیله FDA مورد تصویب قرار گرفته است. پیتوسین شکلی سنتتیک از اکسی توسین است که در حال حاضر برای کنترل خونریزی زمان تولد نوزاد مورد استفاده قرار می گیرد. اسپری بینی اکسی توسین نیز برای کاهش علایم ناشی از اختلالات ذهنی مانند اوتیسم یا زوال عقل موثر است.

متاسفانه اکثر مولکول هایی که برای افزایش ترمیم بافتی مورد استفاده قرار گرفته اند همراه با سرطان بوده اند و در نتیجه پتانسیل درمانی آن ها محدود است. در نتیجه هدف براین است که مولکولی را پیدا کنیم که نه تنها موجب جوان سازی عضلات  و بافت های پیر شود بلکه  بدون این که خطر سرطان را افزایش دهد، ماندگاری بالایی هم داشته باشد.

محققین تصور می کنند که اکسی توسین مترشحه از غده هیپوفیز می تواند کاندید مناسبی باشد زیرا هم می تواند از طریق گردش خون به سایر نقاط بدن برسد و هم این که تا بحال مدرکی دال بر دخالت آن در سرطان و یا تداخل با سیستم ایمنی به دست نیامده است.

اکسی توین را هورمون اعتماد نیز می نامند زیرا همراه با عشق و دوستی است! این هورمون با در  آغوش گرفتن، دست دادن و نگاه توام با عشق ترشح می شود و منجر به افزایش میل جنسی می شود. و افزایش ترشح آن بعد از تولد نوزاد به مادران کمک می کنند که بتوانند نوزادان را بهتر تغذیه کنند.

این مطالعه جدید نشان داده است که سطح خونی اکسی توسین با افزایش سن کاهش می یابد. آن ها  نشان داده اند که در سلول های بنیادی عضلات موش های پیر در مقایسه با جوان ها گیرنده های بسیار کمتری برای اکسی توسین وجود دارد. برای نشان دادن نقش این هورمون، محققین این اکسی توسین را به صورت زیرجلدی و به مدت چهار روز به موش های پیر تزریق کردند و سپس برای پنج روز عضلا ت را زخمی کردند. بعد از نه روز درمان ، آن ها دریافتند که عضلات موشی که تزریق اکسی توسین را دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه کنترل بهتر ترمیم یافته بودند.

عملکرد اکسی توسین بسیار سریع بود و ترمیم عضلانی در موش های پیر حدود 80 درصد چیزی بود که در موش های جوان مشاهده می شود. این مطالعه بسیار حائز اهمیت است زیرا نشان می دهد که اکسی توسین اضافی سلول های بنیادی بافت پیر را بدون این که منجر به تقسیم غیر قابل کنترل سلول های بنیادی عضلانی شود افزایش می دهد.

پایان مطلب/