به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، کودکانی که در خانه هایی زندگی می کنند که در آن جا خشونت، خودکشی و دعوای بین اعضای خانواده موج می زند در مقایسه با آن هایی که در خانواده هایی آرام زندگی می کنند، دارای تلومرهای بسیار کوتاه تری هستند(یک مارکر سلولی پیری). این مطالعه نشان می دهد که محیط خانه یک هدف مداخله ای مهم برای کاهش اثرات زیستی خشونت در زندگی کودکان است.

تلومرها کلاهک انتهای کروموزوم ها هستند که در زمان همانند سازی سلولی از تجزیه شدن کروموزوم ها جلوگیری می کنند. تلومرهای کوتاه تر با خطر بیشتر بیماری های قلبی، چاقی، کاهش حافظه، دیابت، بیماری های ذهنی و ...در زمان بزرگسالی همراه است. محققین نمونه های ژنتیکی مربوط به 80 کودک پنج تا 15 سال را گرفتند و با والدین آن ها در مورد محیط خانه ومواجه با ناملایمات موجود در زندگی شان  صحبت کردند.

عوامل استرس زا در سطح خانواده، مانند شاهد آسیب دیدن یا کتک خوردن یکی از افراد خانواده بودن، ایجاد محیطی می کند که روی DNA در درون سلول های این کودکان اثر می گذارد. هر چه میزان وقوع این قبیل اتفاقات در زندگی این کودکان بیشتر باشد تلومر آن ها نیز کوتاه تر خواهد شد و این مسئله بعد از کنترل سایر عوامل مانند وضعیت اقتصادی اجتماعی خانواده، تربیت خانوادگی، سن والدین و سن کودک صورت گرفت.

این مطالعه نشان داد که جنسیت می تواند ناپایداری خانوادگی را متعادل کند. وقوع اتفاقات ناخوشایند در خانواده بیشتر در مورد دختر بچه ها تعیین کننده است و این افراد دارای  تلومرهای کوتاه تری هستند.  درنهایت به نظر می رسد که محیط خانه یک هدف مداخله ای مهم برای کاهش اثرات زیستی خشونت در زندگی کودکان است.

پایان مطلب/