به گزارش بنیان به نقل از Sciencedaily،  ویروسی با نام Adeno-associated virus type 2 یا AAV2 انسان را آلوده کرده ولی عامل بیماری محسوب نمی شود. در مطالعات قبلی محققان این ویروس را بر روی تعدادی از سرطان های سینه آزمایش کرده اند که تهاجمی هستند.  در بخش دیگری از تحقیقات اثر این ویروس بر روی سلول های سرطانی دهانه رحم که papillomavirus-positive بودند آزمایش شده است.نتایج نشان داده اند ویروس بدون تاثیر بر روی سلول های سالم باعث آپوپتوز سلول های سرطانی  می شود.  درمان سرطان سینه به علت دخالت چندین مسیر پیام رسانی که باعث رشد تومور و نیز مقاومت به درمان می شوند، با دشواری همراه است.  مسیرهای پیام رسانی شامل مولکول هایی هستند که  با همکاری هم عملکرد سلول نظیر تقسیم سلولی را کنترل می کنند. مثلا مولکول اول پس از دریافت سیگنال به مولکول دوم می گوید که باید کار خود را انجام دهد و همین روند ادامه می یابد. درمان سرطان سینه درهر بیمار به علت تفاوت در تومورها ، متفاوت از دیگری است. برخی تومورها شامل گیرنده های پروتئینی هستند که توسط هورمون های استروژن یا پروژسترون فعال می شوند. برخی دیگر به پروتئین هایی به نام human epidermal growth factor receptor 2 یا HER2 پاسخ می دهند.هر یک از این تومورها با روش های متفاوتی درمان می شوند. تومورهایی که triple-negative هستند هیچ یک از این گیرنده ها را ندارند و معمولا تهاجمی نیز هستند. این گونه تومورها نیاز به ابداع روش های درمانی جدید و موثر دارند. درمطالعه مذکور محققان AAV2 را بر روی رده سلولی مربوط به سرطان سینه triple-negative آزمایش کرده اند. گزارش این مطالعه در Cancer Biology & Therapy به چاپ رسیده است و نشان می دهد این ویروس توانسته است 100 درصد سلول های مذکور را در آزمایشگاه از بین ببرد. سلول های سرطانی آلوده به AAV2 دو پروتئین به نام های Ki-67 و c-Myc را بیشتر بیان می کنند Ki-67  پروتئینی است که سیستم ایمنی را فعال می کند و c-Myc به  افزایش رشد سلول و القای آپوپتوز کمک می کند. رشد سلول های مورد آزمایش تا 17 روز کند بوده و قبل از 21 روز همه آن ها ازبین رفته اند.  محققان سپس AAV2 را به موش های فاقد سیستم ایمنی دارای عملکرد و دارای  رده سلولی مشتق شده از  سرطان سینه انسانی تزریق نموده اند. موش ها یی که ویروس فوق را دریافت کرده اند بیشتر از موش های درمان نشده زنده مانده و علایم بیماری را نشان نداده اند. اندازه  تومورها در موش های درمان شده کاهش یافته و منطقه ای که سلول ها مرده اند قابل مشاهده بوده است و همه موش هایی که با AAV2 درمان شده اند در طول مطالعه زنده مانده اند. با توجه به این که مرگ سلول های توموری در پاسخ به درمان برای اندازه گیری میزان تاثیر شیمی درمانی استفاده می شود،این نتایج قابل توجه بوده است.  

پایان مطلب/