به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، سلول های زنده قادر به ترشح پروتئین های فیبری و ژل های پلی ساکاریدی به نام ماتریکس خارج سلولی هستند که بقای سلولی و قدرت بافتی را پشتیبانی می کنند. زخم های عضلانی کوچک روی سلول های بافتی اثر می گذارند اما روی عناصر خارج سلولی تاثیر نمی گذارند. با این وجود، در آسیب های شدید ماتریکس خارج سلولی به طور مناسب عمل نمی کنند و نمی توانند فرایند ترمیم را شروع کنند. بافت عضلانی مهندسی شده مولکول های لازم برای ترمیم را ارائه می دهد.

وقتی عضله حجم اصلی خود را ازدست می دهد، سیگنال های فیزیکی و شیمیایی که به وسیله ماتریکس خارج سلولی ارائه می شوند نیز از بین می روند و حجم عضلانی از دست رفته با بافت اسکار جایگزین می شود.

در این مطالعه محققین ماترکس خارج سلولی ترشح شده به وسیله سلول ها را مانند جمع کردن عسل از زنبورهای عسل جمع آوری کردند و از مجموع آن ها برای ساخت یک زیست ماده استفاده کردند.

آن ها سلول ها را درون یک فوم منفذدار کشت دادند. این سلول ها ماتریکس خارج سلولی را به درون منفذهای فوم ترشح می کنند. سپس فوم درون یک حلال حل می شود و فقط ماتریکس خارج سلولی باقی می ماند. محققین از این تکنیک برای ساخت داربست عضلانی مهندسی شده استفاده کردند که قادر است ترمیم بافت عضلانی آسیب دیده را حمایت کند.

یکی از جاهایی که می توان این ترمیم را مشاهده کرد در آسیب عضلات کتفی چرخان است. سالانه پزشکان بیش از 400000 آسیب مفصل چرخان را جراحی می کند  و بیش از یک سوم آن ها احتیاج به  جراحی مجدد دارند زیرا تاندون نگهدارنده عضلات دچار گسستگی شده است.

دژنراسیون بافت چربی به دنبال شروع آسیب منجر به اشک های تاندونی بعد از جراحی می شود. جراحان از زیست ماده مذکور برای ترمیم عضله اسکلتی آسیب دیده که عضلات کتفی چرخان نیز جزیی از آن هستند استفاده کردند.

این محققین می گویند که این بدل عضلانی مهندسی شده می تواند مستقیما به درون بافت آسیب دیده تزریق شود و یا با سلول های بنیادی به دست آمده از بیماران ترکیب شود. سلول های بنیادی و ماتریکس خارج سلولی با سلول های خود فرد بیمار ارتباط برقرار می کنند و ترمیم عضله سالم را تحریک می کنند.

پایان مطلب/