به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، ده ها سال است که مکمل ها و یا غذاهای سرشار از آنتی اکسیدانت به عنوان راهی برای حفظ سلامتی و طول عمر بیشتر استفاده می شوند. هنوز آزمایشات بالینی برای تایید نقش آن ها درکاهش خطر سرطان انجام می شود. هنوزاین چنین آزمایشاتی نتوانسته اند  اثرات محافظت کنندگی این مواد را در مقابل سرطان نشان دهند. در حقیقت  طبق نتایج چندین آزمایش مکمل های آنتی اکسیدانت با افزایش نرخ برخی از سرطان ها رابطه دارند. در یکی از این آزمایشات درافراد سیگاری که beta carotene بیشتری دریافت کرده اند نرخ سرطان ریه بالاتر بوده است.  در مقاله ای که اخیرا در The New England Journal of Medicine به چاپ رسیده است محققان توضیح داده اند چرا مکمل های آتنی اکسیدانت  باعث کند شدن پیشرفت سرطان نمی شوند و چرا ممکن است خطرناک نیز باشند.  از آن جایی که مقدار کمی از اکسیدانت ها مانند پراکسید هیدروژن  مورد نیازند، درون سلول ها ساخته می شوند. شکی نیست که اکسیدانت ها در مقادیر زیاد سمی هستند و سلول ها به طور طبیعی آنتی اکسیدانت هایی جهت خنثی کردن آن ها تولید می کنند. منطقی به نظر می رسید که دریافت آنتی اکسیدانت برای مقابله با اثرات پراکسیدهیدروژن و مولکول های سمی مشابه که reactive oxygen species یا ROS نامیده می شوند، افزایش یابد. محققان دریافته بودند که سلول های سرطانی میزان بالایی از ROS را برای تسهیل رشد غیر طبیعی خود تولید می کنند.

 محققان معتقدند مصرف قرص های آنتی اکسیدانت یا خوردن زیاد غذاهایی که غنی از آنتی اکسیدانت  هستند، ممکن است اثرات ضد سرطانی مثبت نشان ندهند زیرا آن ها  در جایگاهی از سلول که ROS ها تولید می شوند یعنی میتوکندری ها ، عمل نمی کنند. مکمل ها و آنتی اکسیدانت های موجود در غذاها در مکان ها ی پراکنده و دوری در سلول  تجمع می یابند و روی ROS های خطرناک اثری ندارند. میزان ROS و آنتی اکسیدانت های طبیعی در سلول های سرطانی بالاست زیرا مقادیر زیاد آنتی اکسیدانت به عنوان دفاع طبیعی سلول های سرطانی برای کنترل میزان بالای اکسیدانت هاست تا بتوانند به رشد خود ادامه دهند. در واقع درمان هایی که میزان اکسیدانت های سلولی را بالا می برند ممکن است مفید باشند در حالی که آن دسته از روش های درمانی که به عنوان آنتی اکسیدانت عمل می کنند ممکن است سلول های سرطانی را بیشتر تحریک کنند. پرتودرمانی با افزایش میزان اکسیدانت باعث مرگ سلول های سرطانی می شود. داروهای شیمی درمانی نیز از طریق اکسیداسیون ، سلول های توموری را از بین می برند. به گفته محققان مهار ژنتیکی یا دارویی پروتئین های آنتی اکسیدانت که با موفقیت در حیوانات آزمایشگاهی دچار سرطان ریه و پانکراس آزمایش شده است ممکن است به عنوان یک روش درمانی در انسان نیز مفید باشد. مساله مهم د راین رابطه شناسایی پروتئنی های آنتی اکسیدانت و مسیرهای مولکولی  است که تنها توسط سلول های سرطانی استفاده می شوند و مورد استفاده سلول های سالم قرار نمی گیرند.  
پایان مطلب/