به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، از دست دادن شنوایی فرایند پیچیده ای است که به نظر می رسد برگشت ناپذیر باشد. اما بنابر گفته محققین مرکز تحقیقاتی مذکور کشف این مولکول در گوش داخلی که به نظر می رسد با تکوین اولیه گوش همراه باشد می تواند این دیدگاه را تغییر دهد. داشتن یک بیومارکر برای سلول های بنیادی نابالغ می تواند جداسازی سلول های بنیادی عصبی از گوش داخلی افراد ناشنوا را ممکن سازد و همانند سازی و بلوغ آن ها را  در آزمایشگاه میسر سازد. سپس آن ها را به عنوان نورون های دارای عملکرد مجددا به گوش داخلی تزریق می کنند. فرض بر این است که این سلول های می توانند مجددا کلونی زایی کرده و خود را تثبیت کرده و شنوایی را بهبود ببخشند.

طی تکوین، گلیکوپروتئین های خاصی در سطح سلول ها بیان می شوند که عملکردهای مهمی برای رشد طبیعی و سازماندهی مغز به عهده دارند. یکی از اعضای این کلاس گلیکوپروتئینی مولکولی غیر معمول به نام پلی سیالیک اسید است. ناقل غالب پلی سیالیک اسید در مغز، مولکول های چسبندگی سلول عصبی(NCAMs) است که گلیکوپروتئین هایی هستند که روی سطح سلول های عصبی بیان می شوند. این NCAMها باعث افزایش چسبندگی سلول می شوند اما زمانی که با پلی سیالیک اسید مدیفه می شوند، سلول توانایی مهاجرت به نواحی جدید را به دست می آورد. در نتیجه بیان مجدد گلیکان پلی سیالیک اسید روی سطح سلول های سرطانی انسانی موجب عدم چسبندگی آن ها و افزایش فعالیت متاستازی آن ها می شود. مطالعات نشان می دهد که سلول های بنیادی عصبی مدیفه شده با پلی سیالیک اسید-NCAMs برای تکوین جنینی مهم هستند و قادر هستند به سراسر بدن مهاجرت کرده و به سلول های خاصی تمایز پیدا کنند. اما در زمان بلوغ این سلول های بنیادی عصبی مدیفه شده با پلی سیالیک اسید-NCAMs به نواحی آسیب دیده مهاجرت کرده و ترمیم را بهبود می بخشند.

مطالعات قبلی به خوبی نشان داده اند که سلول های بیان کننده پلی سیالیک اسید-NCAMs در سیستم عصبی مرکزی وجود دارند، اما این مطالعه برای اولین بار نشان داده است که این سلول های در سیستم عصبی محیطی  به ویژه در گانگلیون های مارپیچی موجود در گوش داخلی نیز وجود دارند.

در این مطالعه محققین سلول های بالغ را از گانگلیون مارپیچی گوش داخلی جداسازی مشاهده کردند و نشان دادند که این سلول ها پلی سالیک اسید و NCAM را بیان می کنند. بخش پلی سیالیک اسید به فراوانی در سلول های بنیادی عصبی وجود دارد اما به طور معناداری در سلول های بالغ کاهش می یابد که نشان می دهد که این مولکول که روی سطح سلول های نابالغ وجود دارد می تواند به عنوان بیومارکری برای شناسایی این سلول ها استفاده شود.

 این بیومارکر اختصاصی می تواند به شناسایی و جداسازی این سلول ها از خود بیماران استفاده شود. این کشف می تواند پژوهش در زمینه نورون های گانگلیونی مارپیچی را تقویت کند و گزینه های درمانی بیشتری را برای بیمارانی با نقص شنوایی ایجاد می کنند.

پایان مطلب/