به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، با وجود بهبود درمان ها، تنها یک نفر از دو فرد بیمار بالغ مبتلا به لوکمیای میلوئید حاد(AML) زنده می مانند. متوسط ​​مدت زنده ماندن افراد در این بیماری که عمدتا در افراد مسن رخ می دهد، کمتر از یک سال برای بیماران بیش از 65 سال است. تصور می شود که سلول های بنیادی لوکمیایی که طی درمان نمی توانند به طور کامل حذف شوند منشا عود مجدد بیماری هستند. با این وجود محققین دانشگاه فرانکفورت دریافته اند که این سلول ها دارای یک نقطه ضعف هستند که وجود آنزیمی به نام 5-لیپوکسیژناز است. آن ها گزارش کرده اند که آنزیم5-لیپوکسیژناز(5-Lo) نقش بارزی را در بقای سلول های بنیادی لوکمیک ایفا می کند.

آنزیم5-لیپوکسیژناز بیشتر به خاطر نقشی که در بیماری های التهابی شبیه آسم ایفا می کند شناخته شده است. این تیم تحقیقاتی نشان داده است که سلول های بنیادی لوکمیک در زیرگروهی از بیماری لوکمیای میلوئید حاد می توانند به طور انتخابی و موثر به وسیله مهارکننده های آنزیم5-لیپوکسیژناز مورد حمله قرار بگیرند. این مطلب به وسیله مدل های کشت سلولی و مدل های جانوری نشان داده شده است.

این نتایج پایه ای را برای استفاده بالقوه از مهارکننده های آنزیم5-لیپوکسیژناز به عنوان عامل درمانی سلول های بنیادی ارائه می دهد. اما بررسی این مطلب احتیاج به مطالعات انسانی بالینی بیشتر دارد.

پایان مطلب/