به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این محققین می گویند که آکسون های مشتق از این iPSCهای انسانی از طریق ماده سفید نواحی آسیب دیده گسترده می شوند و به دنبال آن به درون ماده خاکستری مجاور نفوذ می کنند تا با نورون ها رت سیناپس برقرار کنند. به طور مشابه آکسون های حرکتی رت هم به  پیوندهای iPSC نفوذ می کنند تا سیناپس های خود را شکل دهند. سلول های iPSکه در این مطالعه استفاده شده بود از یک پیرمرد 86 ساله سالم گرفته شده بود.

این یافته ها نشان می دهد که مکانیسم های نورونی ذاتی به سهولت بر سدهای به وجود آمده به وسیله آسیب نخاعی فائق می آیند و آکسون های زیادی تولید می کنند که تا فواصل طولانی کشیده می شوند و این قابلیت ها حتی در نورون های بازبرنامه ریزی شده از سلول های انسانی پیر نیز وجود دارد. یکی از نقاط قابل توجه دیگر این بود که سلول های پیوند شده  هیچ گونه توموری را ایجاد نکردند.

از طرف دیگر با وجود این که ارتباطات زیادی بین سلول های انسانی پیوند شده و سلول های رت تشکیل شد اما بهبودی عملکردی مشاهده نشد. به نظر می رسد که گرافت های iPSC متعدد دارای اسکارهایی هستند که نقش مهاری روی اثرات مفید ارتباطات جدید دارد. ادامه تحقیقات می تواند منجر به روش های پیوند بهینه ای شود که این اسکارها را حذف می کنند.

البته ناگفته نماند این محققین می گویند که بیش از 95درصد پیوند سلول های بنیادی به منظور ترمیم آسیب نخاعی با شکست مواجه می شود و درنتیجه مطالعاتی از این دست که گامی رو به جلو در این مورد محسوب می شوند امیدوار کننده خواهند بود.

پایان مطلب/