به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، پیوند سلول های پیش ساز عصبی، آسیب ثانویه و تشکیل بافت اسکار را محدود می کند و از طریق ارائه مولکول های نوروتروفیک و ماتریکس های پشتیبان رشد، ایجاد یک محیط آزاد در طناب نخاعی آسیب دیده می کند که رشد آکسون های آسیب دیده میزبان را افزایش می دهد.

به طور ویژه، پیوند سلول های پیش ساز عصبی به دلیل پتانسیل این سلول ها در جایگزینی سلول های عصبی از دست رفته مانند نورون ها، آستروسیت ها و اولیگودندروسیت ها بسیار منحصربفرد است و برای بازساخت میکرو محیط طناب نخاعی و احیا ارتباطات و عملکرد آن حیاتی است.

مدلی که محققین دانشگاه Drexel پیشنهاد کرده اند بر تشکیل یک رله دارای عملکرد برای اتصال مجدد طناب نخاعی آسیب دیده و تشکیل ارتباط بین دو سیناپس استوار است، یکی از این سیناپس ها بین آکسون میزبان و نورون های مشتق از پیوند و دیگری بین آکسون های پیوند شده و جایگاه های هدف در میزبان است.

طراحی چنان رله هایی احتیاج به مراحل خاصی دارد که شامل موارد زیر است:

1-بقای پیوند و تولید نورون ها

2- رشد آکسون به درون و بیرون پیوند به وسیله آکسون های میزبان و نورون های مشتق از میزبان

3- تشکیل ارتباطات سیناپسی فعال از نظر فیزیولوژیک و احیا عملکرد

نتایج مربوطه در Neural regeneration Research(Vol. 9,No. 12,2014) به چاپ رسیده است.

پایان مطلب/