به گزارش بنیان به نقل ازSciencedaily، این روش شامل تابش لیزر مادون قرمز و یک نوار نازک از نانولوله های کربنی است که به عنوان یک جذب کننده موثر فوتون و یک ژنراتور محرک عمل می کند. در مطالعات زیست شناسی بافتی و مهندسی سلول، استفاده از لیزرهای پالسی برای تحریک سلول ها تکنیکی قوی برای ترانفکشن یک ژن خاص، تزریق دارو یا تنظیم بیان ژن به حساب می آید. پرتوتابی به سلول ها با استفاده از لیزرهای پالسی منجر به نفوذپذیری غشای سلولی می شود که این امر منجر به سرعت بخشیدن به ترانسفکشن ژنی و یا انتقال داروی هدفمند می شود.

در بین طیف وسیعی از انرژی های فوتونی، منطقه مادون قرمز نزدیک ضرر کمتری برای سلول های زیستی دارد و موجب می شود که انرژی بسیار کمتری در این طول موج ها جذب شود.

موفق ترین نوع از لیزرهای مادون قرمز نزدیک، لیزرهای femtosecond هستند که این امر به دلیل رزولوشن فضای بسیار خوب آن است که هیچ گونه آسیب مکانیکی یا گرمایی به مواد پیرامونی نمی رساند. اما این نوع ابزارهای لیزری بسیار گران هستند و احتیاج به بازآرایی اپتیکال بالا و فضای بیشتری نیز دارند. بنابراین نیاز به یک لیزر nanosecond که مقرون به صرفه تر باشد امری ضروری است.

در مطالعه ای محققین ژاپنی از ظروف پوشیده با نانوله های کربنی تک دیواره(SWCNTs) استفاده کردند که قویا تابش ها در ناحیه مادون قرمز نزدیک را جذب می کند و به عنوان آنتنی برای لیزر پالسی nanosecond عمل می کند. آن ها دریافتند به دنبال یک پالس مادون قرمز نزدیک، غشای سلولی می تواند به صورت برگشت پذیر یا برگشت ناپذیر گسسته شود. زمانی که از پالس های بالای 5/17 میکروژول استفاده می شود، غشای سلولی به طور برگشت ناپذیر گسسته می شود و سلول می میرد. در مقابل، در پالس های حدود 15 میکروژول، غشای سلولی باز می شود و سلول زنده می ماند.

این روش منبعی از لیزر ارزان قیمت را ارائه می دهد که می تواند برای هدف قرار دادن یک سلول برای ترانسفکشن ژنی، تزریق دارو و یا تنظیم بیان ژن مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/