به گزارش بنیان به نقل از ایسنا؛ استفاده از نانوذرات در توليد واکسن‌ها مي‌تواند هزينه توليد آنها را به‌ شدت کاهش دهد. «ژوزف دي سايمون» روشي ارائه کرده که با استفاده از آن مي‌توان واکسن‌ها را با قيمت کمتر توليد کرد، او نتايج کار خود را در نشست سالانه «American Chemical Society» ارائه كرده است. او اميدوار است که روش جديدش بتواند نرخ ايمن‌سازي را در کشورهاي در حال توسعه بهبود دهد.«دي‌سايمون» کارهاي زيادي در زمينه توليد انبوه نانوذرات با استفاده نانوليتوگرافي انجام داده است. فرايند مورد استفاده در اين پروژه به اين نحو است که در آن مواد مورد نظر قالب‌گيري شده و سپس مواد از سطح قالب به يک فيلم منتقل مي‌شوند.«دي‌سايمون» مي‌گويد: ما از دقت و يکنواختي نانوالکترونيک استفاده کرديم تا واکسن و دارو بسازيم. از آنجايي که اين فناوري نوعي قالب‌گيري خشک است، بنابراين دغدغه بخش‌بندي در آن وجود ندارد، شما مي‌توانيد به ترکيباتي دسترسي داشته باشيد که پيش از اين امکان دسترسي به آن وجود نداشت.با تغيير خواص نانوذرات از قبيل اندازه، شکل، بار و انعطاف‌پذيري مي‌توان جايي را که نانوذره در نهايت خواهد رفت را مشخص کرد. از اين ويژگي مي‌توان در حوزه دارورساني و همچنين واکسيناسيون استفاده کرد. در واکسن‌ها معمولا از ويروس يا باکتري براي افزايش قدرت ايمني بدن استفاده مي‌شود، البته تنها از پوسته باکتري يا ويروس که از جنس پروتئين يا پلي‌ساکاريد است، استفاده مي‌شود که خطري براي دريافت کننده نداشته باشد. «دي‌سايمون» مي‌گويد: ما خوب مي‌دانيم که پردازش سيستم ايمني طبيعي بدن در برابر اين مولکول‌هاي کوچک با مولکول‌هاي بزرگ‌تر نظير باکتري‌ها متفاوت است.افزودن اين قندها يا پروتئين‌هاي ويروسي به نانوذرات مي‌تواند کارايي درمان را بهبود دهد، نتايج اوليه تست‌هاي باليني نيز مؤيد اين مطلب است.واکسني که «دي‌سايمون» ساخته، قرار است عليه «Streptococcus pneumonia» استفاده شود که مولد بيماري ذات‌الريه است. پزشکان در حال مبارزه با اين باکتري هستند که در برابر آنتي بيوتيک‌ها مقاوم شده است. اگر اين فناوري براي يک واکسن با موفقيت به نتيجه برسد، آن گاه از آن مي‌توان براي بيماري‌هاي ديگر استفاده کرد. اگر اين روش جواب دهد، آن‌گاه مي‌تواند ابزاري مفيد و قدرتمند در برابر بيماري‌ها باشد.«باب لانگر» از موسسه فناوري ماساچوست مي‌گويد: من گمان مي‌کنم اين يک کار بزرگ است، علم مواد مي‌تواند روي پزشکي تاثير شگرفي داشته باشد. اين که بتوان موادي طراحي کرد که مسير حرکت واکسن و ميزان رهاسازي آن را کنترل کند، يک کار بسيار مهم است.