در جدید ترین مطالعه صورت گرفته در دانشگاه سانگ‌‌کیونک‌وان کره جنوبی، محققین به بررسی اثر اگزوزوم‌ مشتق شده از سلول بنیادی مزانشیمی بر روی کنترل خون ریزی مغزی پرداخته اند.

در طی دوران جنینی تکوین مغز، تولید نورون ها از سلول های بنیادی عصبی و تبدیل آن ها به به مغز بالغ دارای عملکرد حیاتی است. هر گونه اختلالی در این برنامه تکوینی می تواند منجر به نواقص شدید مغزی شود. سندرم X شکننده یک اختلال ژنتیکی است که بوسیله ناتوانی ذهنی و علایم اوتیسم مشخص می شود.

محققان با تولید شبکه های مصنوعی بیوهیبرید مبتنی بر سیلک فیبروئین و سلول های شبکیه،گام مهمی را در جهت درمان نابینایی ناشی از تخریب ماکولای وابسته به سن(AMD) برداشته اند.

گروهی از محققین کره ای فناوری را ارائه کرده اند که اجازه تمایز سلول های بنیادی به انواع سلول دلخواه مانند سلول های عروقی یا استئوبلاست ها(بدون هر گونه پیش تیمار) می دهد. انتظار می رود که این فناوری موجب تسهیل تولید اندام های مصنوعی برای مطالعات پیش بالینی یا بافت های مصنوعی برای پیوند شود.

پیری مغز بوسیله کاهش در عملکرد عصبی و نواقص شناختی مربوطه مشخص می شود و شواهد روز افزونی وجود دارد که تخریب میلین یک فاکتور مهم است که در کاهش وابسته به سن پلاستیسیته مغزی و پاسخ های ترمیمی دخیل است.

شیمی درمانی اثرات مخربی روی سلول های بنیادی و پیش ساز خون ساز موجود در مغز استخوان دارد. با این حال، زمانی که شیمی درمانی خاتمه می یابد، این سلول ها بازسازی می کند، فرایند که تاکنون ناشناخته باقی مانده بود اما برای اولین بار محققین دانشگاه اوزاکا مکانیسم مولکولی را شناسایی کرده اند که به موجب آن سلول های بنیادی خون ساز بعد از آسیب ریکاوری می کنند.

در پاسخ به آسیب مغزی، سلول های بنیادی عصبی کلاستر می شوند(شبیه خوشه تجمع می کنند) و به جایگاه آسیب مهاجرت می کنند. این کلاستر شدن کلیدی برای مهاجرت سلول ها است. دلیل آن چیست؟

سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) برای کشف ژن هایی که دلیل بیماری های ژنتیکی نادر و پیچیده هستند، مناسب هستند.

نتایج یک کارآزمایی بالینی منتشر شده در مجله Stem Cells Translational Medicine نشان داده است که تیمار بیمارانی که دچار سکته مغزی شده اند با تزریق سلول های مغز استخوان می تواند موجب کاهش آسیب مغزی شود.

پژوهشی بوسیله محققین دانشگاه موناش استرالیا حاکی از کشف سلول‌های بنیادی جدیدی بوده است که می‌توانند سلول‌های جفت تولید کنند. این کشف برای اولین بار، امید بخش راهی جدید برای درمان بیماری‌های مرتبط با جفت در دوران بارداری باشد.

در سال های اخیر جایگزینی میکروگلیاها با سلول های غیر میکروگلیایی(مانند سلول های بنیادی و ...) برای درمان اختلالات مربوط به این سلول ها پیشنهاد شده است. با این حال، اغلب این تلاش ها مانند استفاده از رویکرد متداول پیوند مغز استخوان، به دلیل کارایی پایین جایگزینی این سلول ها با شکست مواجه شده است.

اخیراً تیم تحقیقاتی در دانشگاه استنفورد، مسیری برای رشد مجدد غضروف در بیماران مبتلا به آرتروز کشف نموده اند. این پژوهش به دنبال مطالعات پیشین این تیم تحقیقاتی به منظور جداسازی سلول های بنیادی اسکلتی صورت پذیرفته و در مجله Nature Medicine به چاپ رسیده است.

آتروفی اپتیک غالب(DOA) با تخریب اعصاب چشمی مشخص می شود و در ابتدای بلوغ موجب بروز علایمی در بیماران می شود که از جمله آن ها می توان به از بین رفتن تدریجی بینایی و نقص در تشخیص رنگ و ... اشاره کرد که می تواند در نهایت منجر به نابینایی شود و متاسفانه درمان موثری برای این مشکل وجود ندارد.

برای نشان دادن مکانیسم های دخیل در تاثیر درمانی سلول های بنیادی، بررسی های برون تنی لازم است تا به لطف نتایج آن ها از درمان های مبتنی بر سلول های بنیادی حمایت شود.

تاکنون نتایج بدست آمده نشان داده بود که تزریق سلول های قلبی آلوژن موسوم به سلول های مشتق از کاردیوسفیرها(CDCs) قادر به کاهش میزان بافت اسکار بر جای مانده روی عضلات قلبی در نتیجه حمله قلبی نیست اما ارزیابی های بیشتر حاکی از مفید بودن این رویکرد بوده است.