مطالعه ای جدید نشان داده است که یک مهار کننده آنزیمی موسوم به ACVR1، رشد تومور را آهسته می کند و بقای مدل جانوری گلیومای پونتین منتشره ذاتی (DIPG) را افزایش می دهد. این نوع گلیوما کشنده ترین نوع تومور مغزی در کودکان است و در حال حاضر، هیچ داروی مورد تاییدی برای DIPG وجود ندارد.

هشدارها توسط کارشناسان خطرات گردشگری پزشکی صادر شده است و گفته می شود که درمان های تایید نشده با استفاده از سلول های بنیادی در برخی از کشورها می توانند وضعیت بیماران را بدتر کنند.

تحقیقاتی که توسط محققان جان هاپکینز انجام شده، نقش دو نوع سلول در دیواره های رگ های بافت چربی را کشف کرده است و توضیح داده است که چگونه این سلول ها ممکن است به افزایش سرعت ترمیم استخوان کمک کنند.

یک گزارش ارائه شده بوسیله انجمن MS آمریکا به نتایج اولیه مثبت سلول درمانی بیمارانی پرداخته است که به دلیل ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس(MS) متحمل پیوند سلول های بنیادی شده بودند. در این بیماران بعد از دریافت سلول های بنیادی، عملکرد عصبی و حرکتی بهبود یافته است.

با وجود استفاده گسترده از محیط های رشد مبتنی بر سروم برای تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی(MSCs) در آزمایشگاه، استفاده از سروم درکشت آن ها با خطراتی در کاربرد بالینی همراه است که از جمله آن ها می تواند به انتقال بیماری های ویروسی و واکنش های ایمنی ناخواسته اشاره کرد. علاوه براین، سروم انسانی اتولوگ نیز با مشکلات مربوط به شرایط بیمار و کمبود حجم مورد نیاز همراه است و می تواند منجر به توقف رشد سلولی نیز شود.

سکته ایسکمی یکی از دلایل اصلی مرگ در سراسر دنیا می دانند و درمان هایی که در حال حاضر برای این عارضه وجود دارد بدلیل این که بازه زمانی محدودی برای استفاده از آن ها وجود دارد، معمولا برای کسر کوچکی از بیماران قابل کاربرد هستند.

استفاده از ویرایش ژنوم به واسطه HDR(homology directed repair) در سلول های بنیادی خون ساز، موتاسیون های بیماری زا را به طور دقیق تصحیح می کند و موجب افزایش کارایی تصحیح سلول های بنیادی خون ساز به عنوان گزینه ای درمانی برای اختلالات/بیماری ها می شود.

سلول های اقماری عضلانی(MuSCs) در پاسخ به آسیب فعال شده و به صورت نامتقارن تقسیم شده و هم خودنوزایی می کنند و هم سلول های پیش ساز میوژنی را تولید می کنند که بازسازی عضلات اسکلتی را افزایش می دهند.

در سنین پیری، مقدار سلول های بنیادی در مغز موش ها به طور قابل توجهی کاهش می یابد. سلول های باقی مانده با وارد شدن به یک مرحله خفتگی(dormancy) خودشان را از انقراض یا ناپدید شدن کامل حفاظت می کنند.

تکنیکی جدید که از سلول های دستکاری شده خود بیمار برای درمان بیماری کرون استفاده می کند در مطالعات آزمایشگاهی موثر نشان داده است.

محققین دانشگاه مینه سوتا درک عمیق تری در مورد سلول هایی که در شرایط آزمایشگاهی برای بازسازی عضلانی تولید می شوند، بدست آورده اند.

جراحان بریتانیایی از یک تکنیک بازسازی جالب برای بازسازی آسیب ناشی از جراحی های سرطان سینه استفاده کرده اند.

اختلالات طیف اوتیسم(ASD)، یک اختلالا تکوینی نسبتا شایع ارتباطی و رفتاری است که از هر 59 کودک آمریکایی یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. بر خلاف شیوع بالای این بیماری، دلایل این بیماری هنوز هم ناشناخته باقی مانده است و راهکار درمانی مناسبی نیز برای آن ارائه نشده است.

طی تکوین جنین در رحم، سلول های ایمنی موسوم به ماکروفاژها به کلیه ها رفته و باقی عمر خود را در آن جا می گذرانند. درک نقش ترمیم کنندگی احتمالی این ماکروفاژها بعد از آسیب کلیوی، ممکن است به درمان بیمارانی که از آسیب های حاد کلیوی رنج می برند کمک کند.

برخی از آسیب های سلولی ناشی از پیری می توانند با دستکاری بخش های کوچکی از سلول مهار شود.