تروپوالاستین که ماده خام و اولیه تولید چسب جراحی الاستیک MeTro است که در دانشگاه سیدنی تولید شده است قادر است که رشد سلول های بنیادی را تحریک کند و موجب شود که بدن بتواند خودش را ترمیم کند.

آمارها نشان می دهد که بیش از 290 هزار نفر در ایالات متحده با ضایعات نخاعی زندگی می کنند. پیش از این نشان داده شده است که در سال های اولیه بعد از آسیب احتمال احیای برخی از عملکردها در بیماران جوان وجود دارد.

محققین در مرکز دیستروفی عضلانی Wellstone دانشگاه مینه سوتا از پیشگامان تولید سلول های بنیادی/پیش ساز عضلانی از سلول های بنیادی پرتوان در شرایط آزمایشگاهی محسوب می شوند. این سلول ها می توانند عضلات جدید و دارای عملکردی را بعد از پیوند به موش مدل دیستروفی عضلانی تولید کنند.

سلول های بنیادی برای ترمیم یا بازسازی بافت های انسانی مانند پوست و عضله حیاتی هستند و محققین همواره به دنبال یافتن راهی برای استفاده هر چه بهتر از سلول های بنیادی هستند.

فرایند ترمیم طبیعی پوست بدون تشکیل اسکار، تا حدی با سلول های خونی موجود در گردش خون مرتبط است. به نظر می رسد که یک درمان احتمالی برای بهبودی زخم بدون ایجاد اسکار می تواند هدف قرار دادن سلول های خونی خود بدن باشد.

نئوپلاسم های میلوپرولیفراتیو یا نئوپلاسم های بیش تکثیری مغز استخوان(MPNs)یک بیماری صعب العلاج هستند.

محققین در مرکز پزشکی بازساختی قلب و عروق بریتانیا در امپریال کالج لندن، پچ ها یا تکه هایی را از سلول های انسانی تولید کرده اند که می توانند بدنبال حمله قلبی به قلب بیماران پیوند شوند و عملکرد قلبی وی را احیا کند.

پژوهشی جدید بوسیله محققین سلول های بنیادی دانشگاه هاروارد به یک بیومارکر بالقوه جدید و یک هدف دارویی جدید برای اسکلروزیس جانبی آمیوتروفیک(ALS) اشاره داشته است که یک بیماری عصبی است که تشخیص و درمان آن بی نهایت مشکل است.

زیست شناسان IUPUI سلول های گانگلیون شبکیه مشتق از سلول های بنیادی پرتوان انسانی(hPSC-RGCs) را در آزمایشگاه رشد داده اند و راهی را برای ایجاد مدل های بالغ تری که بتوانند ریز محیط شبکیه انسانی را شبیه سازی کنند، فراهم آورده اند.

در مطالعه ای که می تواند کاربرد زیادی برای پیوند اعضای انسانی داشته باشد، محققین ژاپنی توانسته اند تنها با تعداد اندکی از سلول های اهدایی، کلیه های موشی دارای عملکرد را با موفقیت در رت ها تولید کنند.

محققین بر مبنای پیش بینی های انجام گرفته بوسیله مدل ریاصی هموستازی اپیدرمی، اپیدرم انسانی سه بعدی را تولید کرده اند که می تواند ابزار جدیدی برای پژوهش های پایه و تکوین داروها باشد.

یک روش سریع تر، موثرتر و صحیح تر برای ارزیابی موثر بودن سلول های عضلانی قلبی مشتق از سلول های بنیادی پرتوان انسانی کشف شده است.

با استفاده از یک درمان مبتنی بر سلول های بنیادی مختص بیماران، محققین انستیتو ملی چشم(NEI) نابینایی را در مدل های جانوری "آتروفی جغرافیایی" مهار کرده اند. آتروفی جغرافیایی، یک شکل خشک از تخریب ماکولای وابسته به سن است. این امر دلیل اصلی نابینایی در بین افراد 65 سال به بالا است.

ظرفیت بازبرنامه ریزی سلول های بیماران بالغ به سلول های بنیادی پرتوان شبه جنینی بوسیله انتقال هسته پیشرفت بزرگی است که بوسیله محققین دانشگاه Hebrew اورشلیم صورت گرفته است.

درون سلول، DNA به طور محکم پیرامون پروتئین هایی پیچیده شده است و یک ساختار پیچیده و سه بعدی موسوم به کروماتین را بوجود می آورد. کروماتین نه تنها مانع از آسیب مواد ژنتیکی ما می شود، بلکه با تنظیم بیان ژن ها در یک سه بعدی، کل ژنوم را سازماندهی می کند و می تواند آن ها را در معرض ماشین بیان ژن قرار دهد یا از دسترس آن دور بدارد.